Bij Lisidunahof doe je ertoe

Twee keer per week loopt bewoner George met vaste passen door het huis. De route is bekend, zijn taak ook: het oud papier ophalen. Medebewoner Daniël helpt intussen met de waskar en de kratten. In de keuken staan mantelzorger Marijke en haar man samen te roeren in de pannen. Niks bijzonders misschien – en juist daarin zit de waarde. Hier krijgt iedereen de ruimte om, op z’n eigen manier, het gewone leven te blijven leiden. 

“Iedereen wil ertoe doen” 
Erica, medewerker bij Lisidunahof, ziet dagelijks hoe bewoners opleven als ze ruimte krijgen om mee te doen: “Het is niet altijd vanzelfsprekend dat mensen met dementie zich nog echt onderdeel voelen van het dagelijks leven. Maar ze wíllen dat wel – net als ieder ander. En vaak kunnen ze ook gewoon meedoen, als we ze de kans geven.”

Ze noemt George als voorbeeld: “Hij haalt het oud papier op, helemaal zelfstandig. En hij vindt dat belangrijk. Hij doet ertoe.” George zelf zegt daarover: “Ik vind het leuk om te doen. En dan kom je ook nog eens op andere afdelingen, anders kom je daar nooit.”

Ook Daniël heeft zijn vaste klusjes: “De waskar, glas, de bonnen, kratten… Dan ben je toch bezig, hè. Ik ben altijd druk baassie,” zegt hij met een glimlach.

Samen koken, samen thuis 
Op de woongroep wordt ook gekookt. Medewerker Helga legt uit waarom:
“We vinden het belangrijk om het samen te doen – met bewoners en met familie. Het ruikt lekker, het voelt vertrouwd. En veel bewoners kunnen nog veel.”
Lachend voegt ze eraan toe: “We weten nooit wat we eten – we wachten gewoon af wat de koks vandaag maken. Maar het is altijd gezellig, en het ruikt heerlijk.”
Mantelzorger Marijke kookt regelmatig mee op de groep, samen met haar man, die hier woont. Je ziet het aan hun blikken: dit is niet zomaar een activiteit. “Ik vind het heerlijk om hier te koken. We zijn samen. En het voelt als een soort extra familie,” zegt ze terwijl ze haar man liefdevol op zijn been klopt. Hij knikt: “Een cadeautje, zeker weten.”

Ook mantelzorgers vinden steun bij elkaar 
Stella, de vrouw van George, voelt zich thuis bij Lisidunahof. Niet alleen door de warme ontvangst, maar ook door het contact met andere mantelzorgers.
“We carpoolen met elkaar vanuit IJsselstein. En daarna hangen we ’s avonds soms nog aan de telefoon. Dat is zó waardevol. Het geeft een apart, fijn gevoel. Voor ons als familie, maar ook voor jezelf. Je voelt je gezien, je staat er niet alleen voor.”

Kleine dingen, groot verschil 
Bij Lisidunahof gaat het niet alleen om zorg, maar om leven. Meedoen in het ritme van de dag. Zien wat iemand wél kan. Samen koken, samen lachen, samen iets bijdragen. Het zijn geen grote gebaren – maar het maakt een wereld van verschil.