Pride: een ode aan de liefde en jezelf kunnen zijn 

Op de eerste rij zit moeder Hennie vol trots te wachten tot het muziekspektakel gaat beginnen. Eric – vandaag dus Rose Murphy – heeft al eens eerder opgetreden bij De Lichtenberg. En omdat het zo’n succes was, treedt ze in het kader van de Pride-maand opnieuw op.

Een luchtig gesprek over liefde en geaardheid

Voordat de muziekbingo losbarst, neemt Rose Murphy eerst de tijd om een stil te staan bij de Pride-maand. Wat is het precies? Welke geaardheden bestaan er eigenlijk? En waarom is het belangrijk om hier aandacht voor te hebben? Iedereen luistert aandachtig en op de achtergrond draait een slideshow met bekende Nederlanders die bijvoorbeeld homoseksueel, bi of transgender zijn. Bijvoorbeeld een André van Duin en Carlo Boshard.

Wanneer Rose aan de bewoners vraagt of ze ook nog bekende Nederlanders kennen die bijvoorbeeld op hetzelfde geslacht vallen of transgender zijn, wordt de één na de andere naam geroepen. Hiermee probeert Rose te laten zien dat een andere geaardheid hebben normaal is en iets van alle tijden.

Als je maar gelukkig bent

Rose deelt ook haar eigen persoonlijke verhaal met de aanwezige bewoners: ‘’Als 13-jarige jongen voelde ik al wel het bij mij anders zat, maar wist ik niet precies of ik nu op jongens of meisjes viel. Dit besprak ik met mijn ouders, en zij reageerden hier heel prettig op. Ik weet nog goed dat mijn vader zei dat het helemaal oké was om het nog niet te weten. Dat ik het niet moest forceren en het gewoon op me af moest laten komen. Dat vond ik heel prettig, dat ik de ruimte kreeg om mezelf te ontdekken. Ik heb daarin heel veel geluk gehad met mijn ouders.’’

Ik weet nog goed dat mijn vader zei dat het helemaal oké was om het nog niet te weten. Dat ik het niet moest forceren en het gewoon op me af moest laten komen.

‘’Toen ik jaren later wist dat ik op mannen viel, zeiden ze direct: ‘Als jij maar gelukkig bent.” Helaas heeft niet iedereen deze ervaring. Dat is één van de redenen waarom we hier vandaag aandacht voor hebben.’’ Er volgt een luid applaus en bevestigende reacties van de aanwezigen. Hierna volgt een wervelende muziekbingo waarbij uit volle borst wordt meegezongen.

Dat er met zoveel positiviteit wordt gereageerd op het verhaal van Eric, doet moeder Hennie veel goeds. Vandaag keek ze ook echt uit naar het optreden vertelt ze. De eerste keer dat Eric als Rose ging optreden bij De Lichtenberg, afgelopen maart, vond ze het toch wel spannend:

‘’In het begin zag ik er wel een beetje tegenop. Want ik denk hoeveel mensen moeten er niks van weten? Die vinden het misschien heel erg zo’n optreden. Toen ik zag hoe blij de mensen waren, meezongen en dansten, dacht ik ‘waar maak ik me nu eigenlijk zorgen over?’’’

Terug naar vroeger

Toch is het niet zo gek, dat moeder Hennie hier huiverig over was. Vroeger was het namelijk wel anders: ‘’Ik weet nog heel goed dat ik in mijn tijd in een gespreksgroep met 45 ouderparen zat. Een groot deel van hen had hun kind op straat gezet nadat die had verteld homoseksueel te zijn. Ik kan dat niet begrijpen. Je houdt toch van je kind? Als je kind maar gelukkig is, dat is toch het allerbelangrijkste?’’

Gelukkig is er inmiddels veel meer acceptatie en is de LHBTQ+ gemeenschap in de afgelopen decennia ook een gewoon onderdeel geworden van de maatschappij. Bijvoorbeeld doordat bijvoorbeeld dragoptredens meer op televisie te zien zijn en feestdagen zoals de Pride. Toch is er ook een tegenbeweging. Eric: ‘’Waar ín de jaren 80 en 90 Amsterdam een soort vrije sfeer heerste, vermijd ik de stad tegenwoordig als ik in dragkleding ben, omdat dit niet veilig voelt. Als ik in dragoutfit een taxi nodig heb om van A naar B te komen, dan laten ze me gewoon staan. Maar ik heb ook wel eens meegemaakt – onder andere op mijn trouwdag – dat we werden nageroepen. Heel eerlijk, dat doet toch wel pijn.’’

Jezelf kunnen zijn

Eric vertelt dat het doel van zijn optredens is om het queer zijn te normaliseren: ‘’Natuurlijk begrijp ik dat het wellicht even wennen is, voor mensen die er niet of minder bekend mee zijn. Toch hoop ik dat als het meer zichtbaar wordt, mensen het ook als normaal gaan zien. Of dat mensen zich herkennen in mijn verhaal. Zeker de oudere generatie, die uit een tijd komen waar het er helemaal niet mocht zijn. Juist voor hen in de laatste jaren van hun leven, is het zo belangrijk dat je ook dan jezelf kunt zijn.’’

Toch hoop ik dat als het meer zichtbaar wordt, mensen het ook als normaal gaan zien. Of dat mensen zich herkennen in mijn verhaal.

Voor Beweging 3.0 staat één boodschap centraal: dat iedereen volledig zichzelf mag én moet kunnen zijn – of je nu bewoner, medewerker, naaste of vrijwilliger bent. Het hijsen van de Pride-vlag bij De Lichtenberg is hier een krachtig symbool van. Het staat niet alleen voor liefde en acceptatie, maar ook voor de belofte dat je hier, ongeacht wie je bent, waar je vandaan komt of van wie je houdt, welkom bent.