Van manager naar persoonlijk begeleider

Anita van Beek is 61 jaar en werkt sinds een jaar als persoonlijk begeleider niveau 4. Ze is ook EVV’er. Daarvoor werkte ze als mbo-manager en als docent omgangskunde. Via een speciaal zij-instroomtraject bij ROC Midden Nederland haalde ze in één jaar haar diploma.

“Het was veel organiseren, vooral naast mijn werk,” vertelt Anita. Gelukkig kreeg ze goede hulp van haar leerbegeleider Esther de Heus. In het begin had ze geen collega’s die dezelfde opleiding deden, maar een collega met een verpleegkundige achtergrond begreep haar goed en hielp haar goed op weg. “Dat was heel fijn, want de omschakeling was best wel groot”, zegt Anita.

De opleiding ging over zorgtaken, maar vooral over de autonomie van bewoners en het teruggeven van regie. “Wij maken in de zorg – met alle goede bedoelingen – zoveel keuzes voor bewoners. Hoe zou het zijn om mensen vaker zelf keuzes te laten maken, hoe klein ook,” legt Anita uit. Bijvoorbeeld: kiezen tussen vanillevla of chocoladevla, met of zonder slagroom. Of iemand zelf een appel laten schillen, ook al is er een klein risico dat die persoon zich snijdt. Voor een bewoner maakt dit een groot verschil. De opleiding die ze volgde, is daarmee geheel in lijn met de Benadering die Beweging 3.0 als visie heeft.

Op de woongroep was het soms wennen. Anita kijkt anders naar de ondersteuning van bewoners dan collega’s die een zorgopleiding hebben gedaan. “Ik kijk meer naar zorg als een middel, dan als het doel. Een middel om te komen tot welbevinden. Daarvoor is het belangrijk dat je iemand echt in de ogen kijkt”. Dit levert regelmatig interessante gesprekken op met collega’s. Is het werk klaar, of gaat het nu juist beginnen?

In het begin twijfelden sommige collega’s of Anita het werk wel kon doen, omdat ze geen zorgachtergrond had. Maar Anita laat zien dat haar andere kijk juist waardevol is. Ze zoekt echt contact met bewoners en probeert hun wensen te begrijpen. Een goed contact met naasten is daarbij cruciaal.

Om de kijk vanuit maatschappelijke zorg werkelijk te laten landen op de woongroep, heeft Anita steun nodig van haar manager, collega’s en familie van bewoners. “Samenwerken is heel belangrijk,” zegt ze. Ze merkt ook dat ze soms zelf – nu al – in “oude patronen” denkt. “Daarom is het fijn als collega’s met me meegaan. Dan kunnen we elkaar helpen en scherp houden.”

Anita heeft een duidelijke boodschap:

“Verander het zorgproces in een begeleidingsproces. Kijk verder dan een ‘nee’ van een bewoner. Durf af te wijken van wat we altijd deden. Denk minder vanuit veiligheid en meer vanuit mogelijkheden.”

Anita bewijst dat je met moed, ervaring en een open blik écht verschil kunt maken. Haar verhaal laat zien dat zorg pas echt waardevol wordt als we de mens centraal zetten. Door te durven veranderen, inspireert ze anderen om ook het verschil te maken – stap voor stap, met hart voor de bewoner.